نه انتظـــــــار ما طوری است که آنها پهلوی ما بیایند ، و نه حرکت ما جوری است که به آن طرف برویم و آنها را ببینیم .

اگر به راستی منتظــــــــری ، چرا لاغــــــر و خانه نشیـــــن نشده ای ؟ !

به محض اینکه حقیقتاً منتظر بشوی او رسیده است . آیا خوب است آدم این قدر بی رگ باشد ؟ یک دوستت یک ساعت دیر از سفر بیاید این همه تقلّا می کنی .

اگــــــــــــــــر انتظـــــــــــار داری ، آثـــــــــــارش کــــــــــــو ؟ !

 اگر انتظــار داری باید غـــــــم دنیا برود ، حتی اگر خود امـــــــــام هم آمد با او دعوا نکنی و هی نگویی عَجَـــــــــل . البته طلب تعجیل ظهــــــــــور ، برای افراد مبتدی خوب است ، ولی بالاتر از آن هم هست . آن وقتی است که از تقلّای خودت مأیوس شدی و در خانه ات نشستی و چشم و گوش به در ماندی . از آن بالاتر وقتی است که منتظـــــــر در هم نیستی و از آن هم مأیوس شدی . چنین فردی خود حضرت ولیعصـــــــــــــر ( عجّل الله تعالی فرجه ) پهلویش نشسته اند و همه ملائکـــــــه نگاهش می کنند . کسی که می تواند خدمت حضـــــــــرت برسد ولی معرفت حضرت چنان همه وجودش را پر کرده است که می تواند طاقت بیاورد و خدمت ایشان نرود ، چنین کسی به حضــــــرت « علیه السلام » راه دارد . او می بیند که دلش که تا دیروز غنچـــــــــه بود ، در خودش فرو رفته و بسته و گریان ، ولی امروز باز و شکفتـــــــه شده و عطـــــــــــــر آن همه وجودش را گرفته است . از اینجا می فهمـــد که آقــــــا تشریف آورده اند .

ما مثل بچّه ای هستیم که پدرش دست او را گرفته است تا به جایی ببرد و در طول مسیر از بازاری عبور می کنند . بچّه جلب ویترین مغازه ها می شود و دست پدر را رها می کند و در بازار گم می شود و وقتی متوجّه می شود که دیگر پدر را نمی بیند ، گمان می کند پدرش گم شده است ، در حالی که در واقع خودش گم شده است . انبیاء و اولیاء پدران خلقند و دست خلایق را می گیرند تا آنها را به سلامت از بازار دنیا عبور دهند . غالب خلایق جلب متاعهای دنیا شده اند و دست پدر را رها کرده و در بازار دنیا گم شده اند . امام زمــــان ( ع ) گم و غائب نشده است ، ما گم و محجـــوب گشته ایم .