پژوهنده ی نامه ی باستان/که از پهلوانان زند داستان*

چنین گفت که کآئین تخت و کلاه/کیومرث آورد و او بود شاه*

پسر بود مر اورا یکی خوبروی/هنرمند و همچون پدر نامجوی*

سیامک بدش نام و فرخنده بود/کیومرث را دل بدو زنده بود*

به گیتی نبودش کسی دشمنا/جز اندر نهان ریمن آهرمنا*

یکی بچه بودش چو گرگ سترگ/دلاور شده با سپاه بزرگ*

جهان شد بر آن دیوبچه سیاه/ز بخت سیامک هم از بخت شاه*

همی گفت با هر کسی راز خویش/جهان کرد یکسر پر آواز خویش*

دل شاه بچه درآمد بجوش/سپاه انجمن کرد و بگشاد گوش*

بپوشید تن را بچرم پلنگ/که جوشن نبد آنگه آئین جنگ*

پذیره شده دیو را جنگجوی/سپه را چو روی اندر آمد بروی*

سیامک بیآمد برهنه تنا/برآمیخت با پور آهرمنا*

بزد چنگ واژونه دیو سیاه/ دو تا اندر آورد بالای شاه*

فکند آن تن شاهزاده بخاک/بچنگال کردش جگر گاه چاک*

چو آگه شد از مرگ فرزند شاه/ز تیمار گیتی بر او شد سپاه*

فرود آمد از تخت تخت و یله کنان/بناخن ز تن گوشت پاره کنان*

دو رخساره پر خون و دل سوکوار/دژم کرده بر خویشتن روزگار*

سیامک خجسته یکی پور داشت/که نزد نیا جای دستور داشت*

گرانمایه را نام هوشنگ بود/تو گفتی همه هوش و فرهنگ بود*

چو بنهاد دل کینه و جنگ را/بخواند آن گرانمایه هوشنگ را*

همه گفتنیها بدو باز گفت/همه رازها برگشاد از نهفت*

که من لشکری کرد خواهم همی/خروشی برآورد خواهم همی*

ترا بود باید همی پیش رو/که من رفتنی ام تو سالار نو*

پری و پلنگ انجمن کرد و شیر/ز درندگان گرگ و ببر دلیر*

پس پشت لشکر کیومرث شاه/نبیره به پیش اندرون با سپاه*