برآمد بر آن تخت فرخ پدر/برسم کیان بر سرش تاج زر*

 کمر بست با فرّ شاهنشهی/جهان سربسر گشته او را رهی* 

زمانه برآسود از داوری/بفرمان او دیو و مرغ و پری*

جهان را فزوده بدو آبروی/فروزان شده تخت شاهی بدوی.

"منم" گفت «با فرّه ی ایزدی/همم شهریاری و هم موبدی*

بدان را ز بد کوته کنم / روان را سوی روشنی ره کنم»*

بفرّ کئی نرم کرد آهنا/چوخود و زره کرد و چون جوشنا*

بیاموختنشان رشتن و تافتن/بتار اندرون پود را بافتن*

چو شد بافته شستن و دوختن/گرفتن از او یکسر آموختن*

بفرمود دیوان ناپاک را/بآب اندر آمیختن خاک را*

هر آنچه از گل آمد چو بشناختند/سبک خشت را کالبد ساختند*

بسنگ و بگچ دیو دیوار کرد/نخست از برش هندسی کار کرد*

چو گرمابه و کاخهای بلند/چو ایوان که باشد پناه از گزند*

زخارا گهر جست یک روزگار/همی کرد زو روشنی خواستار*

دگر بوهای خوش آورد باز/که دارند مردم ببویش نیاز*

پزشکی و درمان هر دردمند/در تندرستی و راه گزند*

گذر گرد از آن پس به کشتی در آب/ز کشور به کشور بر آمد شتاب*

به فرّ کیانی یکی تخت ساخت/چه مایه بدو گوهر اندر نشاخت* 

که چون خواستی دیو بر داشتی/ز هامون به گردون برافراشتی*

چو خورشید تابان میان هوا/نشسته بر او شاه فرمانروا*

جهان انجمن شد بر تخت اوی/فرو مانده از فرّه ی بخت اوی*