هیچ عذابی بر ارواح سخت تر از جهل نیست. زیرا تمام جهل زیان است. از این روی روز رستاخیز را بوم التغابن گویند و تغابن از غبن به معنی زیان است. و فرد جاهل در آن روز از این که در کسب فهم و علم کوشش نکرده است و کوتاهی کرده و در زیان افتاده است حسرت می خورد لذا به آن روز "یوم الحسره" (روز آشکار شدن) نیز گویند. گویی گوید ای کاش از این امر در دنیا پرده برداشته و کارم را بر بینش انجام می دادم و و توانم را به کار می گرفتم و در کلام پروردگارم تدبر و اندیشه می کردم. لذا در نفس خویش احساس مغبونی و زیان می کند. هر انسانی در برزخ در گرو کسب خودش و محبوس در "صور اعمال" خویش است تا آن که در روز رستاخیز در نشاة آخرت از آن صور برانگیخته شود. (فتوحات مکیه باب ?? تا ?? ترجمه محمد خواجوی تهران مولی ????)
